Adoptie misdrijf
Dit is het verhaal over Arnold en Maria uit Noord Brabant. Zij konden in 1985 de Raad voor Kinderbescherming en de Nederlandse Staat oplichten door onder andere fraude zwart op wit te plegen in de adoptie aanmeld procedure. Tijdens de adoptie procedure nam het adoptieburo en de RvK genoegen met het feit dat Maria het fijn vond om in de bossen te fietsen. Zij zijn in staat geweest om binnen 6 maanden een adoptie rond te krijgen en een baby van 4 weken vanuit Sri Lanka naar Nederland te halen. De RvK en Stichting Kind en Toekomst hebben geen gedegen onderzoek gedaan naar dit echtpaar uit Noord Brabant en daardoor konden zij met een mooi verhaal wat haaks stond op de werkelijkheid door de adoptie procedure heen lopen en binnen afzienbare tijd een baby afkopen. Dit echtpaar had bij Nederlandse wet en regels nooit en te nimmer een kind mogen adopteren gezien hun medische en psychiatrische achtergrond. Ze hebben kort na aankomst toen de baby ernstig ziek bleek te zijn meteen een nieuwe adoptie procedure in gang gezet. Binnen 9 maanden hadden zij hun tweede adoptie kind in handen. De eerste adoptie baby werd later op meerdere plekken gedumpt!
*Arnold en Maria zijn fictieve namen
Ik neem u 40 jaar mee terug in de tijd en beschrijf een levensverhaal wat verankert ligt aan illegale adoptie in Nederland! Dit is absoluut géén verhaal wat enkel over foutieve geboorte datums, valse papieren of twijfels over achtergrond gaat. Twijfel in dit dossier bestaat niet, alle wanpraktijken zijn vastgelegd zwart op wit en verwerkt in het adoptie dossier. Wat het dus allemaal nog extra kwalijk maakt maar bewijsvoering makkelijker maakt.
U leest in dit adoptie-dossier hoe medewerkers van Raad voor Kinderbescherming te werk zijn gegaan, je valt daarbij van de ene in de andere verbazing bladzijde na bladzijde.
Dit verhaal vertelt het leven van een 4 weken oude baby die vanuit de bergen in Sri Lanka geadopteerd werd naar Nederland en in 4 verkeerde handen terecht kwam.
Dit kon gebeuren doordat de Nederlandse Raad voor Kinderbescherming geen degelijk onderzoek deed in de adoptieprocedure, fraude, valsheid in geschifte, gesjoemel en door wanbeleid van Stichting Kind&Toekomst een adoptieburo.
16 November 1985.
Op haar verjaardag word Maria gebeld door het adoptieburo, 6 maanden daarvoor waren zij een adoptieprocedure gestart. Ze spreken hun voorkeur uit voor een dochter.
Maria krijgt te horen dat ze moeder is geworden van een dochter 4 weken oud. De adoptieprocedure was er een waar vele wensouders toen en nu jaloers op zouden zijn, het duurde alles bij elkaar maar 6 maandjes en dat wist niemand niet jarenlang. De procedure verliep soepel, gladjes, er werd geen strobreed in de weggelegd door de Raad voor Kinderbescherming òf het adoptieburo voor het wensouder echtpaar. Echter, direct na aankomst blijkt het jonge meisje van nog geen maand oud ernstig ziek te zijn!
Zodra dit aan het licht komt word er een nieuwe adoptie procedure direct gestart en krijgen de wensouders Arnold en Maria opnieuw erg snel dit keer binnen 9 maanden een nieuw telefoontje van het adoptieburo Stichting Kind en Toekomst.
Ze zijn opnieuw ouders geworden en dit keer van een zoon. Hij is wel een paar maanden ouder dan het meisje bij aankomst in Nederland, maar ook weer binnen een luttele aantal maanden krijgen ze het voor elkaar. Het echtpaar leeft op dat moment al geruime tijd in een leven van leugens, fraude en bedrog.
Ze leerde elkaar kennen in een psychiatrische kliniek waar zij beide gesloten opgenomen waren. Samen met een zus (van wensmoeder Maria) en diens man hebben ze voor familie en vrienden een ontmoeting tijdens carnaval in scene gezet, dit zodat niemand ooit te weten zou komen waar ze elkaar daadwerkelijk hadden leren kennen.
Jarenlang voor de adoptie kinderen in huis kwamen en nog steeds zit zij aan zware anti depressiva en verwekte ze 2 zwaar meervoudig (lichamelijk en geestelijk) gehandicapte kinderen. Vader Arnold van het gezin is een narcistische man, die zijn vrouw en kinderen stelselmatig mishandeld. Vader Arnold heeft niet alleen heel veel narcistische persoonlijkheid trekken maar is beter te omschrijven als psychopaat. Onbetrouwbaar, gevaarlijk, veronachtzaming van verplichtingen en geen gevoel van verantwoordelijkheid voor al zijn kinderen. Voordat de adoptiekinderen bij het echtpaar terecht komen heeft de vader Arnold al 2 keer brand gesticht in het pand waar zij een winkel hadden en tevens daarboven wonen om van zijn vrouw en 2 zonen af te komen.
Helaas voor hem lukt dat niet, maar hij weet wel na de eerste keer dat het hem gelukt is hoe de verzekering op te lichten en besluit enige tijd later nog een keer brand te stichten. Als het hem niet lukt om van vrouw Maria en hun twee biologische kinderen af te komen besluit hij de 2 zonen die zwaar gehandicapt zijn onder te brengen in een speciale woonvoorziening voor meervoudig zwaar gehandicapte. Maria wilde altijd het perfecte gezinnetje en zeg nou zelf welke vrouw wil dat niet? Ze komen er echter achter dat ze beide geen kans maken om gezonde kinderen ter wereld brengen en besluiten daarna om te gaan adopteren.
Nog geen 10 jaar na de geboorte van hun jongste zoon na slechts een adoptieprocedure van 6 maanden krijgen zij hun eerste adoptiekind.
Woest is hij, hij wilde een gezond kind en wat krijgt hij in plaats daarvan een ernstig zieke baby?! Vanaf aankomst in Nederland lopen ze van tropeninstituut naar ziekenhuis, naar huisarts, kinderarts, allergoloog, dermatoloog naar welke arts dan ook.
Niemand weet wat er met het kleine meisje aan de hand is. Ze is ernstig ziek, eet en drinkt slecht, het gaat niet goed met haar!
Arnold mishandeld zijn vrouw stelselmatig, na de klappen krijgt zij vaak een hummeltje cadeau, dat zijn prijzige M.I. Hummel Beeldjes of een sierraad van goud.
In 1990 gaat het steeds slechter met hun oudste zoon. Hij is het zwaarst gehandicapt en door zijn ziektebeeld op dat moment word het voor vader Arnold makkelijk gemaakt om van zijn oudste zoon af te komen. Er word euthanasie aangevraagd. Hij sterft begin augustus 1990. Het oudste adoptiekind is dan pas 5 jaar. De kinderen mogen geen afscheid nemen van hun broer en tevens ook niet bij de afscheidsplechtigheid aanwezig zijn.
Snel na het overlijden vertrekt het gezin uit het ouderlijk dorp om naar een camping te ontsnappen om daar de zomers en weekenden door te brengen.
Dit om te verdwijnen voor nieuwsgierige of bezorgde buren en kennissen uit het dorp. Hun dochtertje is dan nog altijd ernstig ziek, ze heeft 24/7 12 maanden per jaar last van jeuk op haar gehele lichaampje en is voor veel producten, stoffen, voedsel en andere dingen allergisch.
Een meisje van 5 wat al haar hele leven constant jeuk en pijn heeft, een droge huid van top tot teen en niets binnen kan houden omdat ze er ziek van word.
Onbegrip en onmacht heerst. Ze word vaak in het ziekenhuis opgenomen, en als ze thuis is krijgt ze zware teerbehandelingen, speciale pijnlijke baden en andere zware medicatie om de jeuk te onderdrukken en haar huid vet te houden.
Adoptiemoeder Maria is al geruime tijd (het grootste deel van haar leven) aan de zware anti depressiva. Als haar oudste zoon overlijd gaat het slechter en slechter met haar. Ze word meerdere keren opgenomen in een gesloten kliniek in Tilburg. Als haar jongste adoptie kind, wat al vanaf het begin een moeilijke eter is zijn spaghetti niet binnen kan houden is ze het zat. Het bordje waar de spaghetti net terug in is gekotst verdwijnt niet in de prullenbak maar terug in de mond van het jochie.
Ze is het zat en het werkt daarna heeft hij nooit meer overgegeven en spaghetti is vanaf dat moment zijn ‘lievelings’maaltijd.
Münchhausen by proxy is in een adem te noemen met het gedrag van moeder Maria, haar levensstijl en haar ziekelijke drang naar negatieve aandacht. Haar dochtertje is ernstig ziek en zij zal deze ziekte letterlijk van top tot teen uitbuitten. Het jonge meisje word vaak welk seizoen dan ook, ook de warme zomers met 25 graden plus ingepakt met verband van top tot teen. Onder die laag verband worden zware hormoon zalven gesmeerd, wat de gehele dag door broeit en zich letterlijk in de huid vreet.
Als donker meisje gemummificeerd in het witte verband moet ze over straat.
“Ik begreep toen ik klein was niet waarom normale dingen zoals bijvoorbeeld douchen extreem pijnlijk waren, het water over mijn lichaam brandde in mijn huid. Niemand heeft mij ooit uitgelegd dat dat te maken had met mijn huidziekte. Later moest ik zelfs verplicht zwemles volgen. Zwemmen in chloorwater was nog een pijnlijker dan douchen, alsof ik levend verbrandde dat was het gevoel. Ik vond zwemmen leuk, omdat ik met andere kindjes contact had en even weg was van huis. Ik nam de intense pijn voor lief omdat ik daar kindjes zag en met hen kon zwemmen. Buitenspelen mocht ik nooit omdat de wijkzuster na het eten mij kwam insmeren en ik daarna mezelf niet meer vies mocht maken met het verband”
Het gaat zelfs zover dat adoptiemoeder Maria tijdens ziekenhuis opnames als het jonge meisje niet anders dan sondevoeding mag, adoptiemoeder zelf de maagsonde installeert bij het jonge meisje. Ze heeft per slot van rekening ooit in Tilburg een verpleegstersopleiding gevolgd zegt ze en weet dus hoe je een maagsonde aan moet brengen, dat was het verweer als er vragen werden gesteld. Gek genoeg greep niemand in van het verplegend personeel! Het was per slot van rekening haar moeder en tja als ze op een drammerige toon mededeelt een opleiding te hebben gevolgd zal dat dan ook wel zo zijn.
*Een gediplomeerd verpleegkundige die sondevoeding bij het jonge meisje toedient
Te gek voor woorden en adoptievader Arnold hield het van een afstandje met zijn geniepige glimlach in de gaten.
Hij geniet er van, dochter stribbelt tegen, hij lacht en adoptiemoeder kan ziekenhuisje spelen in het echt. Dat was per slot van rekening wat ze wilde, verpleegkundige worden, maar werd niet bekwaam geacht. Ze werd daarna ook nog opgenomen, moest haar opleiding afbreken, want ze was niet goed genoeg en capabel ervoor.
De mishandelingen van vader tegen moeder is iets wat de kinderen gewend zijn maar toch op latere leeftijd komen er scheuren en is het niet meer normaal voor het jonge meisje.
Ze gaat in verweer en neemt het op voor haar moeder, ze stelt vragen aan vader Arnold, gaat de discussie met hem aan wat overigens zinloos is maar toch ze probeert het.
Dat word haar ‘fataal’ net voor ze haar basisschool kan afronden, voordat ze in groep 8 zit gebeurd er iets waar niemand van wist of rekening mee hield. Jarenlang werd het ook verborgen gehouden en geen buurman of buurvrouw, zorgverlener of hulpverlener die maar een vraag stelt of ingrijpt. Vader Arnold kan zijn gang ongestoord verder gaan.
Het jonge meisje word door adoptie vader Arnold onder valse voorwendselen en door fraude te plegen gedumpt! Van de ene op de andere dag midden in de week word ze overdag uit haar basisschool gehaald, ze mag geen afscheid nemen van haar klasgenootjes en word die dag nog weggebracht. Ze heeft geen idee waarheen, waar ze naar toe gaat. Het is een heel eng gevoel. Ze word gedumpt op een plek waar haar adoptievader op indicatie van haar ernstig atopisch eczeem heeft binnen kunnen praten. En zo werd ze achter gelaten op een plek waar elke ouder zijn/haar kinderen liever niet achter laat! Hoge grote gebouwen, een regime wat er heerst, ze komt samen te wonen met kinderen die allerlei diagnoses hebben. Van diabetes tot ernstige gedragsproblemen, alles zit door elkaar maar op leeftijd per woning bij elkaar. Dat was de eerste ingang in een instelling voor adoptievader en het was hem gelukt, hij is van zijn dochter af. Na een aantal jaar komt zij terug thuis te wonen maar de situatie thuis is niet veranderd, vader slaat moeder nog dagelijks, moeder heeft intussen zware anorexia ontwikkelt, en de adoptiezoon is de stille muis in huis en het liefst zo vaak als mogelijk weg. Nooit heeft hij iets om zijn zusje gegeven of zich om haar bekommerd. Laat staan dat hij gewoon aan haar een keer gevraagd heeft hoe het met haar gaat, of gevraagd “Waar heb je nu eigelijk precies last van? Waarom heb je jeuk?” Nooit maar dan ook nooit heeft hij uit eigen initiatief geprobeerd contact te maken met zijn zus, de adoptieouders zijn daar bewust ook niet stimulerend in geweest, en hielden ze uit elkaar. Want wat als die twee elkaar zouden vinden en ze beide tegen hen zouden opstaan? En wat als zij hen samen tot halt zouden roepen met al die gekke dingen die bij de familie gebeuren.
Wanneer het gezin op de camping is en vader Arnold weer zijn vrouw Maria en dochter slaat is ze het zat. Dochter geeft voor het eerst een mep terug, ze komt voor zichzelf en haar moeder op! Dat had ze beter niet kunnen doen! Enige tijd later word ze opnieuw onder een valse indicatie gedumpt en binnen gebracht op een plek waar de beste horrorfilms nog niet aan tippen, na het regelen van een Rechtelijke Machtiging eveneens door fraude en valsheid in geschriften. Het is hem weer gelukt, adoptievader Arnold krijgt de vrije loop en geen enkele hulpverlener of zelfs de eigen huisarts die getuige is bij een incident grijpen in.
Zoveel artsen (dermatologen, allergologen, huisartsen, kinderarts, professionals, GZ medewerkers, psychologen en psychiaters.) geen enkele professional die doorvraagt, verder kijkt, hoort of ook maar enigszins zijn of haar beroep goed weet uit te voeren!
Want wat als iemand maar in de aanvragen, papieren of even de psychiatrische achtergrond van dit echtpaar erbij had gepakt wisten zij waar ze mee te maken hadden.
Onder toeziend oog van hierboven geschreven professionals kon Arnold jarenlang zijn gang gaan. Een narcist pur sang, die psychopathisch gedrag vertoont, zeer geraffineerd te werk gaat, altijd zorgt voor ‘rug’ dekking, zodat hij niet makkelijk gepakt kan worden. Ook zal hij de professionals zo bespelen dat hij de touwtjes altijd in handen heeft en blijft houden, want niemand verteld Arnold wat hij moet doen.
Mensen hebben schrik voor hem, ze worden bedreigd, waardoor zij ook liever handen los laten dan vastbijten en deze man tot stoppen te brengen. Deze man is zeer gevaarlijk zoals de meeste narcisten en psychopaten, het zijn charmeurs, welbespraakt, goed op de hoogte van regels en wetten en weten dusdanig situaties naar hun hand te zetten dat zij het al hebben overgenomen voordat jij met je ogen geknipperd hebt.
De psychopaten die zelf geen baan hebben om wat voor reden dan ook zullen uitblinken in een voor hen belangrijke waardevolle toevoeging op hun leven.
Een voorbeeld van Arnold en een ding waarin hij uitblinkt zijn gemeentelijk potjes.
Veel burgers moeten vaak veel moeite om een klein beetje geld los te krijgen uit een gemeentelijk potje, ze weten niet hoe de weg te moeten bewandelen, waar ze moeten aankloppen of aanvragen. Een psychopaat als Arnold weet dat wel!
Hij krijgt dingen voor elkaar waar jij en of ik als burger jaren voor moeten strijden.
Neem bijvoorbeeld urgentie voor een woning, of een aanbouw aan huis, of een smak geld voor onkosten, deze man krijgt het altijd voor elkaar en binnen afzienbare tijd heeft hij het geld op zijn rekening staan. Buren en kennissen in de omgeving begrijpen het niet, zijn vol verbazing.
Niemand begrijpt het, niemand kan het plaatsen of durft er iets van te zeggen. Want adoptieouders zijn nette mensen, zij doen iets goeds voor de wereld, zij vangen een ongewenst kind op. Adoptie ouders zijn bijvoorbaat nette keurige mensen die nooit iets kwaads zouden doen! Gek genoeg zijn het ook gewoon mensen, en ook adoptie en of wensouders kunnen slechte of zelfs gevaarlijke intententies hebben. Niemand stelt vragen, ook de basisschool directeur niet van beide adoptiekinderen die tevens hun overbuurman is. De basisschooldirecteur en zijn vrouw vangen regelmatig de twee kinderen op als het servies door het huis vliegt en adoptievader Arnold zijn handjes weer laat wapperen in de richting van moeder. Moeder Maria doet haar eerste zelfmoordpoging en ze komt op een gesloten afdeling terecht bij een GGZ instelling in Tilburg. Zodra moeder opgenomen is doet vader iets wat moeder lang heeft weten tegen te houden. Het jonge meisje is gek op dieren, maar kan geen dieren houden vanwege haar ernstige huidziekte. Zodra moeder is opgenomen neemt vader zijn dochter eerst alleen mee naar het asiel om een hondje uit te kiezen. Zo palmt hij zijn dochter weer even in. Verdeel en heers. Ouders of adoptieouders het maakt niet uit een kind heeft liefde warmte en geborgenheid nodig. Een knuffel of een kus, een troost of een schouderklopje zo nu en dan. Maar deze beide adoptieouders Arnold en Maria kennen geen van deze ouderlijke handelingen. Het enige wat ze kennen is liefde afkopen, met een hondje, een gameboy of iets anders wat voor andere kinderen uit de omgeving niet betaalbaar is! Ze is een tiener als ze naar boven loopt om haar moeder in de middag wakker te maken, onder de zware anti depressiva gaat haar lichaam gebukt, ze slaapt regelmatig bij. Ze treft haar adoptie moeder met een leeg doosje pillen op bed en wat losse pillen naast haar, levenloos ligt zij op bed. Haar adoptiemoeder heeft opnieuw een zelfmoordpoging een schreeuw om hulp gedaan. Ze word opnieuw opgenomen op een PAAZ afdeling in het ziekenhuis.
